stanu równowagi
Encyklopedia PWN
nauka o naprężeniach i odkształceniach powstających w sprężystym ciele stałym pod wpływem działania obciążeń zewn., zmian strukturalnych związanych ze zmianą objętości i in. czynników.
stabilność
autom., mech. jedna z podstawowych właściwości układów dynamicznych, polegająca na tym, że układ samoistnie powraca w dowolnie dobrane otoczenie swojego stanu równowagi lub w dowolnie dobrane otoczenie ustalonych warunków pracy układu (np. drgań ustalonych), z którego, lub których, został wytrącony odpowiednio małym (w stosunku do przyjętego bliskiego otoczenia) i przemijającym zaburzeniem.
[łac.],
tąpanie, tąpnięcie,
górn. wstrząsy podziemne, którym towarzyszą zjawiska akustyczne (huk, trzaski) i fala uderzeniowa, zachodzące wskutek naruszenia pierwotnego stanu równowagi górotworu, co prowadzi do gwałtownego wyładowania energii sprężystej nagromadzonej w górotworze;
złożony narząd zmysłu słuchu i zmysłu równowagi występujący u kręgowców.
hipoteza, zgodnie z którą ewolucja Wszechświata rozpoczęła się od stanu osobliwego (lub bliskiego osobliwemu), po czym nastąpiła trwająca do czasów obecnych faza jego ekspansji (rozszerzania się).
